රතියෙහි දෙරැයක්

 

වියරු ලෙස සැලෙන දඟයුගවලට

සැහැල්ලු, නිදහස් සොබාවෙන්
මගේ බර දරන ළැමහසවලට
සීමා නොවූ පෙමක් ගැන සිහින මැවූයෙමි මම
රතියෙන් පිරුණු එක් රැයකට පසුව.
අදේවත්වයේ සියලු සියවස් මුළුල්ලේ
දෙවියන්ගේ නාමය සේ නැවුම් වූ
නිදහසක් තුළ බැඳෙන්නට ඇවැසි විය මා හට.
 
වියරු ලෙස සැලෙන දඟයුග, ගී ගයන ළැමහස;
විඩාවට පත්ව ඒ ක්‍රියාවෙන්,
මහපොළොව තරමට පැරැණි
දෙවියන්ගේ නාමය සේ නැවුම් වූ නිදහසක් තුළ
අඳුරු සොඳුරුබවින් යුත් සියලු සියවස් මුළුල්ලේ
යළි යළිත් එය අත්විඳිනු රිසියෙන්
රතියෙන් පිරුණු එක් රැයකට පසුව
හැරුණෙමි මම ආදරය වෙත.

-නිසීම් ඉසෙකිල් (1924-2004)

සැන්දෑව

 

 

මා මියුලැසියගේ අඳුන් ගෑ දෙබැම මෙන්

අඳුරුය තුරු පෙළ

 

ගැඹුරු භාවනාවකට නිර්‍හඬව සමවැදෙයි

කඳු ගැටය

 

රතු වූ දෙකොපුලෙන් යුතුව

හිනැහෙයි නුබ ගැබ.

 

ඒ සැඳෑවේ

 

මගේ කුටිය තුළ

පුරුද්දකට ගිය හුදෙකලාව සමඟ

වැඩෙහි නිමග්නව සිටිමි මම

 

සිරකරුවකු බඳුව

 

තුටින් සිටිනුයේ

අහස සරනා විහඟුන් පමණකිය . . .

 

- ජී. පවන් කුමාර්

 

(ඩී. කේසව රාඕ තෙලුගු බසින් ඉංගිරිසියට කළ පරිවර්තනයෙනි.)

අතු අග තුරුපත

 

රැඳී තිබිණිය එය අත්තක් මත;
ඊට පහතින් විලක දියතලය විය,
එමත අහසේ පිළිබිඹුව විය;
දියෙහි ගිලෙතැයි එය බියෙන් පසු විණ.
එනමුදු . . .
නොපිහිනී එය, නොගිලිණිය එය, ගසා නොගියේය ඉවතට
අත්ත මත ඔහේ රැඳී හිඳ, අවසන මැලවී ගියේ එය . . .
අත්තක් මත රැඳි එකම හුදෙකලා තුරුපත!

- ගුල්සර් (1934- )

 

(පවන් කේ. වර්මා උර්දු බසින් ඉංගිරිසියට කළ පරිවර්තනයෙනි.)

රැයේ රන් මදිරා කුසලාන

 

මරතෝණ්ඩි රටා ඇඳ ඇත මා දෑතෙහි.
කිකලෙක නම් පෙරළා පැමිණෙයිද ඔහු?
දුරු ඈත දේශවල ඔහු ඇවිද යන අතර
මියයමින් සිටිමි මම, මහද හිරි වැටී ඇත.
 
බලා සිටියෙමි බෝ කලක් ඔහු එන තුරු.
දිවාකල එළියෙහි දැන් කොහි වේද සතුටක්?
රැයේ රන් මදිරා කුසලාන පවා
යන්නේය අඳුරු වී.
 
එසේවුව ප්‍රේමයේ පිළිවෙත මිහිරි වේ තවමත්.
ඉදින් සරසනු හැකිනම් මා පෙම්බරා අබරණින්,
සුවඳ ගල්වා ඔහු තුනු සිරුර,
අබිසෙස් කරනු හැකිනම් මා චුම්බනවලින්.
 
ඇතුළතින් බිඳී ඇති මුත් මා,
පෙම, නුඹ නිසාවෙන්,
බලනු මැන විල සිසාරා.
අර පිපෙන්නේ මහදෙහි සියපතයි.

 

- හබ්බා ඛාතූන් (1554 – 1609)
 
(අභය් කේ. සහ බිල් වොලක් කාශ්මීරි බසින් ඉංගිරිසියට කළ අනුවාදයෙනි.)

නිද්‍රාව

 

රාත්‍රී අඳුර මැද මිහිතලයේ වුවන දොවා පිරිසිදු කළ විට අහස

නොදත්තෙමු අපි කිසිවෙකුත් එය, නිදා සිටියෙමු අපි සියලු දෙන.

එකිනෙකා ඉඟෙන් අල්වාගෙන, තණපත් තුටින් නැටුමෙහි යෙදුණු කල

නොදත්තෙමු අපි කිසිවෙකුත් එය, නිදා සිටියෙමු අපි සියලු දෙන.

අපගේ ගැඹුරු නින්ද තුළ වැසි ඇද නොහැළිණි ය

වර්ෂාව මධ්‍යයට අපද පිවිසුණේ නැත.

එසේ නම් කෙලෙසක ගෙවී ගොස් රාත්‍රී හුදෙකලාව හා නිහඬබව,

අලස වූ උදෑසන මලානිකබව නැඟී සිටියේද අප නෙත් ඉදිරිපිට . . .

 

නොදත්තෙමු අපි කිසිවෙකුත් එය, නිදා සිටියෙමු අපි සියලු දෙන.

 

 

-ශංඛ ඝෝෂ් (1932-2021)

 

(කල්යාන් රෝයි බෙංගාලි බසින් ඉංගිරිසියට කළ පරිවර්තනයෙනි.)

 

අ(න)වබෝධය

 

හරිතවන් තණබිම්, සාරවත් උයන්වතු
උසැති කඳු හා සුවිසල් සයුරු ඇති,
ඉර-හඳෙන් එළිය වූ අහස ඇති
යශෝධර ලෝකයක්
මවුකුසෙන් එපිට ඇති වග
කිසිවකු කියුවහොත්
නූපන් දරුවකුට
විශ්වාස නොකරයි හෙතෙම
ඒසා දෙයක් අභූත.
 
කෙලෙස නම් සිතා ගන්නද ඉදින්
තවමත් අඳුරු මවුකුස සිටින ඔහු
මේ ලොවෙහි
විස්තර කළ නොහැකි මහිමය?
 
එලෙසින්ම,
ගන්ධයෙන්, වර්ණයෙන්
එපිට වූ ලෝක ගැන
මුනිවරුන් කියන කල,
තෘෂ්ණාවෙන් බිහිරි වූ
ආත්මාර්ථයෙන් අඳ වූ
පුහුදුන් මිනිසා
කෙලෙස නම්
වටහා ගනුද
ඒවායේ යථාර්ථය?

 

-ජලාල් අද්-දීන් රූමි (1207-1273)

(මාර්යම් මාෆි සහ අසීමා මෙලිතා කෝලින්ගේ ඉංගිරිසි පරිවර්තනයෙනි. )

සිතිවිල්ල

 

 

රාත්‍රීන්වල ගැඹුරු නිහඬබව මැද
සඳ නිදි කිරන විට
මල් පිරුණු අතු ඉති
සෙමෙන් නැලැවෙන කල
 
විල් කැඩපතෙහි දිය වී
තරු සිය ගමන නවතන කල
සැම වනස්පතියක්ම කටුසනක් වී
පත් වේ සැම කුසුමක්ම අභිරහසක් බවට
 
මහපොළොව සිට අහස තෙක්
කාලය වක්‍රයක් තනන විට දෘශ්‍යමානව
මා සිතිවිල්ල හා අල්ලාහ් දෙවියන් අතර
වෙන්වුණු නිහඬතාවක් ඇත වසර ගණනක
 
දැවෙන මා සිරුර මත
යමකු පිනි බිඳු ඉසින
තම අදිසි උසෙහි සිට
පෙනෙයි, අමතන බවක් මා හට

 

-අහ්මඩ් නදීම් ඛස්මි (1916-2006) 

(රාජා චන්ගෙස් සුල්තාන් උර්දු බසින් ඉංගිරිසියට කළ පරිවර්තනයෙනි.)
 

චිත්‍රය: Evening by Eugène Jansson (Swedish, 1862 - 1915)

බෂෝගේ* පැල්පත

 

මුළු ලොවම අරක් ගනියි
මාත්‍රා සතළොසකට** සහ
ඔබට, මේ පැල්පත තුළ.
 
පිදුරු වහලය, රුක් කඳන් පෙළ:
බුදුවරු වඩිත්, කෘමිහු පැමිණෙත්
අතරින් විවර.
 
වාතයෙන් නිර්මිතව,
පයින් ගස් හා ගල් අතර
දලුලයි කවිය.
 
පණකුරුද ගතකුරුද
එක් කළ වියුමකිය:
ලොවෙහි නිවෙසයි මෙය.
 
සියවස් ගණනක ඇටකටු, කඳු:
ගල්වැ ගිය දුක, දොම්නස:
මෙහි ඒවා බර නැත.
 
මා කියමින් සිටින දෙය
යන්තමින්වත් නොපුරවයි තුන් පෙළ:***
මේ මාත්‍රාවල පැල්පත ය.

 

-ඔක්තාවියෝ පාස් (1914-1998)

 *මත්සුඔ බෂෝ (1644-1694)- ජපානයේ එදො යුගයේ විසූ ජනප්‍රියම කවියා. ඔහු ලොව විශිෂ්ටතම හයිකු කවියා වශයෙන් සැලැකෙයි.
 
** හයිකු කවියක මාත්‍රා දහහතකි.
 
*** හයිකු කවියක පේළි තුනකි. 

මැදියම් රෑ හන්දියේ බේකරිය

 

මැදියම් රෑ හන්දියේ බේකරියේ
පාන් සහ බටර් විස්කෝතු
පිළිස්සෙන අතර
මා කුඩා සන්දියේ රහ්මන්ද
මා සමඟ කැරම් සෙල්ලම් කළ
අස්මත්ගේ දිලිසෙන ඇස්ද
නැඟේ මා මතකයට
 
මැදියම් රෑ හන්දියේ බේකරියේ
පාන් හා බටර් විස්කෝතු
පිළිස්සෙන අතර
තනිව කාමරයේ
මදුවිත තොල ගාමි මම
බැදපු පීකුදු කැබැලි
පිඟානක සීතලව ගොස් ඇත
මා ඉදිරිපිට
මා මිතුරන් සියල්ලම
මැදපෙරදිග ගොස්ය
 
මැදියම් රෑ හන්දියේ බේකරියේ
පාන් හා බටර් විස්කෝතු
පිළිස්සෙන අතර
යාබද නිවෙසේ පඨාන් ජාතිකයාගේ බිරිය
ඇතුළු වී මා කාමරයට, වසා දොර
පිටුපා සිටියි මා වෙත
කියමි මම ඇයට, නැඟණිය,
වෙනත් කිසිවකු සොයා යනු මැන
 
පාන් පිපෙනා කලට
මුළු ගොඩනැඟිල්ලේ සුවඳ
පුරවාලයි මා නැහැය.

 

-දිලිප් චිත්රේ (1938-2009)

නැති වූ දේවල්

 

 

අඹ ගහ යට
වියළි කොළ අතර නැතිවුණු
දිලිසෙන ජිල්බෝල දහය,
වැහි නොවැටුණු දාක
අපූගේ බාබර සාප්පුවේ
අමතකව ගිය කුඩය,
ගමේ පාසැල ඇරී එන'තර
කජු ගහට නඟින විට
සාක්කුවේ සිට බිමට
කිමිදුණු පෑන,
රීගා නුවර හෝටලයක
අල්මාරියේ ඇති
අහස්-නිල්පාට කමිසය,
ණයට දුන්නද
යළි කිසිදා නොලැබුණු
දිග පොත් ලැයිස්තුව,
ලැබෙන්නට ඇති ණය,
සඵල නුවූ ප්‍රේමයන් කිහිපය,
ආදී මා දිවියේ නැතිව ගිය
වස්තූන් සියල්ලම
එකම සැණෙකින්
සිහිපත් වේය මට.
 
අමතකවනසුලුබව පමණක්
කිසි දිනෙක මා අමතක නොකළේය.
 
ආදරයෙන් බැඳෙන කල
නැතිකර ගතිමි මම මගේ හදවත,
කවි ලියන්නට ගත් කල
නැතිකර ගතිමි උපමා රෑපක,
පසු කලෙක කඳු දෙස බලන කල
දැනිණි මට අහස
කඳු නැතිකර ගෙන ඇති වග
වලාකුළු දේදුන්න
කොහේ හෝ දමා ඇති බව.
 
අප වසන මේ පොළොවම
මේ අපත් සමඟම
දෙවියන් කොහේ හෝ දමා ඇති බව
මෑතක සිට සැක කරමි මම.
 
ඔහුට මතක ඇති පිළිවෙළට
සොයා ගනියි යළිදු ඔහු:
ලඳු කැලෑ, ගංගා, අප.

 

-කේ. සචිදානන්දන් (1946-)

 

ගංගාවක්

 

 

නගර ගැන, දෙවොල් ගැන

ගැයූ කවියන්ගේ මෙන්ම
දෙවොල්වල නගරය වූ
මදුරෙයි නුවර,
සෑම ගිම්හාන කලෙකම
නිරාවරණය කරමින්‍ වැලිපර
ගඟක් වියැළී යයි
සිහින් දිය දහරක් බවට
වාලුකා තලය මත.
මල කෑ යපොලු ඇති සොරොවු
අවහිර කරයි පිදුරු හා ගැහැනු කෙස්
සැමතැන පිළිසකර කළ
අණ්ඩ දැමූ පාලම් යට.
නිදිබර කිඹුලන් සේ දිලෙයි
ගල්කුළු වතුරෙන් තෙමුණ
වියළි ගල්කුළු පෙනෙයි
අවුව තපිනා මී හරකුන් විලස.
කවියන් ගැයූවේ ගංවතුර ගැන පමණය.
 
ගංවතුර ගලන සමයේ දිනෙක
ඔහු එතැන සිටියේය.
අඟල් ගණනින් ඉහළ යන ජලය ගැන,
නාන මංකඩවල වතුරෙන් යටව ගිය
හරිම පඩි ගණන ගැන,
ගමක පැල්පත් තුනක්, ගැබිනියක සහ

හැමවිටම මෙන්
ගෝපි හා බ්‍රින්දා යන නම් ලද 

එළදෙනුන් දෙදෙනකු
ගංවතුරට ගසාගෙන ගිය සැටි ගැන
මිනිස්සු දෙඩුවෝය හැම තැන.
 
නව කවීහූ තවමත්
උපුටා දැක්වූහ පැරැණි කවියන් කී දෑ
එනමුදු ඉන් එකකුවත්
නොලියූවේය කවි ඉතින්
උපදින්නටත් පළමුව
හිස් බිත්තිවලට පයින් ගැසූ
නිවුන්නුන් සමඟ ඇතැම්විට
ගිලී ගිය ගැබිනි මව ගැන.
 
ඔහු මෙසේ කීවේය:
 
කාව්‍යමයබව ඇතිවන තරමට
ගඟෙහි දිය ඇත්තේ වසරකට වරකිය
එකල්හී එය පළමු අඩ-පැය තුළ
රැගෙන යයි ගමක පැල්පත් තුනක්,
ගෝපි හා බ්‍රින්දා නම් එළදෙනුන් දෙදෙනකු,
ඔවුනොවුන් වෙන්කර හඳුනා ගන්නට
වෙන වෙන පාට ඉණකඩ ඇන්දූ
සිරුරුවල ලප නැති, එක හා සමාන
නිවුන්නුන් ලැබෙන්නට සිටි
එක් ගැබිනි ගැහැනියක.

 
-ඒ.කේ. රාමනුජන් (1929-1993)

ජපානයේ වනගත ගිරිකඳුරක නටබුන්වන පැරණි බුදුරුවක්

 

 

දිග වැහි ඇලි, තුසරයේ රැයවල් සීත

නිරාවරණය කරනුය ඔබ මුදු හැඩය ගෙවී ගිය

පෙඳ පාසි වැකි ඔබ වුවන දිලෙයි තවමත් සන්සුන්ව.

 

අනන්තය වෙත යොමු වූ ඔබ නිසසල සමාධිය,

සීමා විරහිතබවේ රූපයෙන් තොර හිස්තැනට

සියල්ල වෙනස්වන සැටි ඔබ ඉවසන අයුර,

හෙළි කරයි තවමත් අඩවන් ඔබ දෙනෙත.

 

සෙමින් මැලැවෙන ලකුණු ඔබ වුවන

තවමත් කියයි ඔබ පරම මෙහෙවර ගැන,

එනමුදු තෙතමනය, මඩ හා පොළොව

අවසන් කරනුය රූපයේ ඉරණම

පූරණය කොට සිය අරමුණ.

 

හෙට ඔබ පත්වනුය විසිරෙන කොළ, මුල් බවට

පැහැදිලි අහස්කුස පෙන්වන දිය බවට.

 

කරකැවෙනු ඇත ඔබ ඉත්ත වැල් විලසට

වැඩෙනු ඇත මීවන, ඇල්ගී ලෙසටම

සංකේතය බවට පත්වී සියලු වෙනස්වීම්වල

පසක් කරනු ඇත සදාතන ඒකතාව

ඇති සියලු වෙනස්වීම් පිටුපස.

 

-හර්මන් හෙස (1877-1962)

 

(හර්මන් හෙසගේ An Ancient Buddha Decaying in a Japanese Forest Ravine නමැති කවියේ පරිවර්තනයකි.)