අප දෙදෙනාගේ රැකියාවල් එකිනෙකට බොහෝ වෙනස්
වුවද සෙරෆිනෝ සහ මම මිතුරෝ වෙමු; ඔහු කර්මාන්තශාලා හිමිකරුවෙකුගේ රියැදුරාය. මම
චිත්‍රපටි කැමරාකරුවෙක් සහ ඡායාරූප ශිල්පියෙක් වෙමි. බාහිර ස්වරූපයෙන්ද අප දෙදෙනා
සපුරා වෙනස්ය. ඔහුට රන්වන් කැරළි ගැසුණු හිසකේද රෝස පැහැති ළමා මුහුණක්ද වූ අතර
ඔහුගේ විවෘත නිල්වන් දෙනෙත මුහුණට මනාව ගැළපිණි. අනෙක් අතට, මා කලු පැහැතිය. මට
ඇත්තේ වැඩිහිටියෙකුගේ බඳු බැරෑරුම් මුහුණකි. මගේ අඳුරු දෙනෙත ගිලී ගොස් ඇත. එහෙත්
සැබෑම වෙනස ඇත්තේ අප දෙදෙනාගේ චරිත දෙක අතරය. සෙරෆිනෝ උපන්ගෙයි බොරුකාරයෙකි. අනෙක්
අතට, මට කෙසේවත් බොරුවක් කීමට නොහැකිය. එක් ඉරිදාවක මගේ සේවය ඔහුට අවශ්‍ය බව
සෙරෆිනෝ දන්වා සිටියේය. කුමක් හෝ ලජ්ජා වන්නට වන වැඩක් සිදු වෙන්නට යන බව ඔහුගේ
ස්වරයෙන් මම සැක කළෙමි. මන්ද උජාරුවෙන් කැපී පෙනෙන්නට යාමේ උමතුව කරණ කොට ගෙන
සෙරෆිනෝ නිරතුරුවම අමාරුවේ වැටෙන බැවිනි. කොලොන්නා චතුරස්‍රයේ අවන්හලක් වෙත මම ඔහු
හමුවීම පිණිස ගියෙමි. මොහොතකට පසුව ඔහු සිය පළමුවැනි බොරුව සමග එතැනට ආවේය. ඒ සිය
හාම්පුතාට අයත් වටිනා ‘විශේෂ මාදිලියේ‘ මෝටර් රියේ නැගී පැමිණෙමිනි. ඔහුගේ
හාම්පුතා රෝමයෙන් පිටත ගොස් සිටි බව මම දැන සිටියෙමි. තරමක දුර සිටම ඔහු මට අත
වැනුවේ එක්තරා උද්ධච්ඡ ආකාරයකින් හරියට මෝටර් රථය ඔහුට අයත් එකක් වූවාක් මෙනි. ඉන්
අනතුරුව හෙතෙම රථය ගාල් කළේය. ඔහු මා වෙතට එත්ම මම ඔහු දෙස බැලුවෙමි. ඔහු ජේත්තුවට හැඳ පැළඳ සිටියේය. කෙටි, පටු කහ
පැහැති කොඩ්රෝයි කලිසමකින්ද පිටුපසින් පැලූ කබායකින්ද ගෙල වටා ගැටගසන ලද වර්ණවත්
ලේන්සුවකින්ද ඔහු සැරසී සිටියේය. යම් හේතුවක් නිසා මා තුළ පිළිකුල් සහගත්
හැඟීමක් ඇතිවූ අතර ඔහු හිඳ ගන්නා විට මම යම් කර්කශ බවකින් යුතුව මෙසේ කීවෙමි. “උඹ
හරියට කෝටිපතියෙක් වගේනේ. ”
