මිදුලේ සිටවූ වීදුරු තහඩුව- ජේම්ස් තර්බර්

මීට ටික කාලයකට පෙර කනෙක්ටිකට්හි නිවෙසක් ඉදි කළ ගොඩනැගිලි කම්කරුවෝ පිරිසක් එක් දිනක් සුවිසල් වීදුරු තහඩුවක් මිදුලේ සිරස් අතට සිටවා තැබූහ. මිදුල හරහා වේගයෙන් පියඹා ගිය පාන්කිරිත්තෙක් අර වීදුරුවෙහි ගැටී සිහිමූර්ඡාව බිමට ඇද වැටුණේය. ඔහුට යළි සිහිය ආ විට පාන්කිරිත්තා සිය සගයන් රැඳී සිටි සමාජ ශාලාවට ගියේය. එහි සේවකයෙක් පාන්කිරිත්තාගේ හිසට වෙලුම් පටියක් බැඳ බොන්නටද යමක් දුන්නේය. “මොකද වුණේ ?” එහි සිටි මුහුදු ලිහිණියෙක් ඇසීය. “මම තණබිමක් මැදින් පියාඹාගෙන යන කොට එක පාරටම වායුගෝලය ගල් ගැහුණා.” පාන්කිරිත්තා උත්තර දුන්නේය. මුහුදු ලිහිණියාද උකුස්සෙක්ද රාජාලියෙක්ද කොක්හඬලා සිනාසුණෝය. වැහිලිහිණියෙක් ඉතා අවධානයෙන්ද බැරෑරුම් ලෙසද මේ කතාවට ඇහුම්කන්දීගෙන සිටියේය. “පොඩි පැටියා කාලේ ඉඳලා ලොකු කුරුල්ලෙක් වෙනකමුයි ඊට පස්සෙයි අවුරුදු පහළොවක් තිස්සේ මම මේ පළාතේ හැමතැනකම පියාඹලා තියෙනවා.” රාජාලියා කීවේය. “ඒත් මට සහතිකේටම කියන්න පුළුවන් වායුගෝලය ගල් ගැහෙනවා කියලා දෙයක් නැති බව. වතුර නම් මිදිලා ගල් ගැහෙන්න පුළුවන්. ඒත් වාතය ගල් වෙන්න බෑ.” “අහසෙන් වැටෙන ලොකු අයිස් කැටයක් තමුසෙගෙ ඇ‍ඟේ වදින්න ඇති.” උකුස්සා පාන්කිරිත්තාට කීවේය. “සමහරවිට පාන්කිරිත්තට පපුවේ අමාරුවක් හැදුණද දන්නේ නෑ.” මුහුදු ලිහිණියා කීවේය. “වැහිලිහිණියා මොකද හිතන්නේ ?” “ම..ම..මම හිතන්නේ සමහර විට වායුගෝලය ගල් ගැහෙන්න ඇති.” ලොකු කුරුල්ලන් කෙතරම් මහ හඬින් සිනාසුණේද යත්, ඒ සිනාවෙන් කෝපයට පත් පාන්කිරිත්තා තමන් පියෑඹූ මාර්ගයේම තණබිම උඩින් පියාඹා ගොස් ගල් වූ වායුගෝලය ඔවුන්ට හමු නොවුණහොත් එක් අයෙකුට පණුවන් දුසිම බැගින් දෙන්නට ඔට්ටුවක් ඇල්ලුවේය. ඔවුහු සියලු දෙනාම පාන්කිරිත්තාගේ ඔට්ටුව භාර ගත්හ. සිදුවන්නේ කුමක්දැයි බැලීමට වැහිලිහිණියා ඔවුන් සමග ගියේය. පාන්කිරිත්තා කියූ මාර්ගය ඔස්සේම පියෑඹීමට මුහුදු ලිහිණියාද උකුස්සාද රාජාලියාද තීරණය කළහ. “තමුසෙත් එනවා.” ඔවුහු වැහිලිහිණියාට අඬ ගැසූහ. “ම..ම..මට බෑ. මම හිතන්නේ නෑ මට ඔය ගමන එන්න පුළුවන් වෙයි කියලා.” වැහිලිහිණියා කීවේය. ඉදින්, ලොකු කුරුල්ලෝ තිදෙනාම එකට පියාඹා ගොස් එකටම වීදුරුවේ හැපී සිහි මූර්ඡා වූවෝය.

(ආදර්ශය: යමකට පැකිලෙන තැනැත්තා සමහරවිට කරදරයේ වැටීමෙන් වැලකෙයි.)

 

ජේම්ස් තර්බර් (1894-1961)