සැබෑ රාජ කුමාරිකාව

රාජ කුමාරිකාවක් ආවාහ කර ගැනීමේ බලාපොරොත්තුවෙන් හිටිය රාජ කුමාරයෙක් එකෝමත් එක කාලෙක හිටියා. හැබැයි ඒ කුමාරිකාව සැබෑ රාජ කුමාරිකාවක් වෙන්න ඕනෑ. එහෙම කුමාරිකාවක් හොයාගෙන කුමාරයා මුළු ලෝකෙ වටේම ගියත් ඔහුට අවශ්‍ය කරපු කෙනා හොයා ගන්න බැරි වුණා. රාජ කුමාරිකාවන් ඕනෑ තරම් හිටියත් ඒ අය නියම රාජ කුමාරිකාවන්ද කියලා හොයා ගන්න එක අමාරු වැඩක් වුණා. ඒ හැම කෙනෙකුගේම මොකක් හරි අඩු පාඩුවක් තිබුණා. ඉතින් කුමාරයා ආපහු ගෙදර ඇවිත් දුකෙන් කාලය ගත කළා. මොකද නියම රාජ කුමාරිකාවක් හොයා ගන්න ඔහු බොහොම කැමැත්තෙන් හිටිය නිසා.

එක දවසක හැන්දෑ වරුවේ විශාල කුණාටුවක් ඇති වුණා. අහස ගොරවමින්, අකුණු ගසමින් ධාරාණිපාත වර්ෂාවක් ඇද හැලුණා. හදිසියේම නගරයේ ද්වාරයට කවුරුන් හෝ තට්ටු කරන ශබ්දයක් ඇසුණා. ඒ කවුරුන්දැයි බලන්න කුමාරයාගේ පිය රජතුමා නගර ද්වාරය ළඟට ගියා.

එහෙම ගිහින් බලන කොට නගර ද්වාරය ඉදිරිපිට හිටගෙන හිටියේ කවුද දන්නවද, රාජ කුමාරිකාවක්. ඒත් වැස්ස සහ සුළඟ හේතුවෙන් ඇය හොඳටම තෙතබරි වෙලයි හිටියේ. ඇගේ හිසකෙස්වලිනුත් ඇඳුම්වලිනුත් වතුර බේරුණා. ඇඟ දිගේ බේරුණු වතුර ඇගේ පාවහන්වල ඉදිරිපසටත් පසුපසටත් වැක්කෙරුණා. එහෙම වුණත් තමන් නියම රාජ කුමාරිකාවක් බව ඇය කියා හිටියා. 

“හොඳයි, අපට ඒක ඉක්මනටම දැන ගන්න ලැබෙයි,” කියලා මවු බිසව හිතුවා. එහෙත් වචනයක්වත් නොකියපු ඇය යහන් ගබඩාවට ගිහිල්ලා, ඇඳ මත තිබුණු ඔක්කොම කොට්ට මෙට්ට අයින් කරලා ඇඳේ ලෑල්ල උඩ රටකජු ඇටයක් තැබුවා. ඊට පස්සේ ඇය ගුදිරි විස්සක් ඒ රටකජු ඇටය උඩින් ඇතිරුවා. ඒ ගුදිරි විස්සට උඩින් මුහුදු තාරාවන්ගේ පිහාටු පුරවපු ඇඳ ඇතිරිලි විස්සක් ඇතිරුවා.

ඒවා මත වැතිරිලා කුමාරිකාව රැය පහන් කළා. කලින් දා රෑ ඇයට හොඳින් නින්ද ගියාද කියලා පහුවදා උදේ ඇගෙන් අසනු ලැබුවා.

“අනේ මට හරියට නිදාගන්න බැරි වුණා !” කියලා ඇය උත්තර දුන්නා. “ ඊයේ රෑ මට යාන්තමින්වත් ඇහැ පියා ගන්න බැරි වුණා. ඇඳේ මොකක් තිබුණද මම දන්නෙ නෑ, ඒත් මම වැතිරිලා හිටියේ මොකක් හරි තද දෙයක් උඩ. ඒ තද දේට හිටලා මගේ මුළු ඇඟම තැලිලා. හරිම අමාරුයි !”

ගුදිරි විස්සත්, පිහාටු පුරවපු ඇඳ ඇතිරිලි විස්සත් පාසා කරගෙන රටකජු ඇටය තිබෙන බව ඇගේ සිරුරට දැනුණු නිසා ඇය නියම රාජ කුමාරිකාවක් බව ඔවුන් දැන් දැන ගත්තා.

නියම රාජ කුමාරිකාවක් ඇර වෙන කෙනෙකුට එච්චර සංවේදී වෙන්න බෑ.

තමන්ට නියම රාජ කුමාරිකාවක් ලැබුණු බව දැන ගත්තු කුමාරයා ඒ කුමාරිකාව සරණ පාවා ගත්තා. අර රටකජු ඇටය කෞතුකාගාරයක තැන්පත් කෙරුණා. ඒක කවුරුහරි හොරකම් කරලා නැත්නම් තවමත් දැකගන්නට පුළුවන් ඇති.

මේක ඇත්ත කතාවක්.  

-හාන්ස් ක්‍රිස්ටියන් ඇන්ඩර්සන් (1805-1875)