හිමවැටෙන සැඳෑවක වනපෙත අසබඩ නැවතී

*චිත්‍රය: ග්‍රැහැම් පෝප්*

මේ කාගේ වනරොදක් දැයි, සිතමි මම මා දනිත් යැයි

පිහිටා තිබේ ඔහු නිවෙස ගම්මානයේ

නොදනී හෙතෙම එනමුදු මා මෙතැන නතර වූ වගක්

දකින්නට එවනරොද පිරී යන සැටි හිමෙන්

මා කුඩා අසු සිතනු ඇත එය අරුමයක්යැයි

නැවතුම මෙසේ අහළක නැතිව නිවෙසක්

වනපෙත හා දිය මිදුණු විල අතරමැද

වසරේ අඳුරුතම රාත්‍රියේ

සොලවයි හෙතෙම ගෙලෙහි බැඳි කිකිණි

අසන්නට මෙන් මහට වැරදී ඇතිදැයි යමක්

මඳ සුළඟ හමන හඬ, හිම පියලි වැටෙන හඬ

පමණකිය ඒ හැරුණු විට ඇසෙන්නේ

වනපෙත සොඳුරුය, අඳුරුය, ගැඹුරුය

එනමුදු රකින්නට ප්‍රතිඥා මවෙත ඇත

නිදන්නට පළමුව බොහෝ දුර යා යුතුය,

නිදන්නට පළමුව බොහෝ දුර යා යුතුය.

-රොබට් ෆ්‍රොස්ට් (1874-1963)

Stopping by Woods on a Snowy Evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark, and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep. 

-Robert Frost