යෑම සහ ඒම අතර

තම විනිවිද පෙනෙනබව සමඟ

ආලයෙන් බැඳුණු දහවල

අවිනිශ්චිතව ටැග්ගැහෙයි

යෑම සහ නැවතීම අතරමැද.

මුළු ලෝකයම නිසලව නැලැවෙන

මුහුදු බොක්කකිය දැන් වටකුරු පස්වරුව.

දෘශ්‍යමානය සියල්ලම

එනමුදු අල්ලාගත නොහැක

සියල්ලම ළඟ තිබුණද

ස්පර්ශ කළ නොහැකිය.

කරදහිය, පොත, පැන්සල, වීදුරුව

සැතපෙයි සිය සෙවණැල්ල යට.

මා නළල දෙපසෙහි පුපුරු ගසනා කාලය

යළි යළිත් හඬ නගයි රුධිරයේ නොවෙනස් මාත්‍රාව.

උදාසීන වූ බිත්තිය, ආලෝකය වැද

හැරෙයි අවතාරමය ඡායා රඟමඬලක් බවට.

සිටින සැටි පෙනෙයි මා ඇසක් මැද

මා දෙසම හිස් බැල්මෙන් බලන.

විසිර යයි නිමේෂය.

නිශ්චලව සිට, 

පිටව යමි මම:

මා විරාමයකිය.

-ඔක්තාවියෝ පාස් (1914-1998)

අසිරිමත් ගැහැනිය

මාගේ රහස කිම්දැයි විමසයි රුවැති ගැහැනුන්

රූමත් නොමැත මා නිරූපිකාවක පෙනුම නැත මට

එනමුදු ඒ රහස කියන කල

සිතති උහු මා බොරු කියන වග.

විදාහළ මාගේ දෙඅත්වල

පැතිරුණා වූ මගේ උකුළත

ඉදිරියට මා තබන අඩිවල

කෝපයෙන් ඇදවන දෙතොල්වල

කියන්නෙමි ඒ රහස ඇති වග.

ගැහැනියකි මා අසිරිමත් ලෙස

අසිරිමත් ගැහැනිය, ඒ මාය.

ඇතුළු වෙමි කාමරයකට

ඉතා සන්සුන් විලසට

ඇවිද යමි මිනිසකු වෙත

එලෙස සන්සුන්වම.

නැගී සිටිනුය පිරිමින්

නැතහොත් දණින් වැටෙතිය

ඉන්පසු බිඟු රළක් මෙන්

රොද බඳිති මා වට.

දෑස් තුළ ඇවිලෙන ගින්න

සුදෝසුදු දසන් පෙළ

ඉඟටියෙහි පැද්දීම

දෙපතුළෙහි ප්‍රමෝදය

කියමි එහි හේතුව වග.

ගැහැනියකි මා අසිරිමත් ලෙස.

අසිරිමත් ගැහැනිය, ඒ මාය.

මා තුළ ඔවුන් දකින්නේ කුමක්දැයි

පිරිමිද පුදුම වූවෝ නොඑක් වර

කෙතරම් වෑයම් කළේ වුව

නොහැකි විය ඔවුන්ට ස්පර්ශ කරනට

මා ගැඹර ඇති අබිරහස.

පෙන්වන්නට තැත් කළද එය

කියති උහු එය නොදකින බවම.

මා සිරුර වක්වල

හසරැළි රිවි කිරණවල

නැටවෙන ළැම හසුන්වල

ලලිතවත් විලාසය තුළ

කියමි එරහස ගැබ්ව ඇති වග.

ගැහැනියකි මා අසිරිමත් ලෙස.

අසිරිමත් ගැහැනිය, ඒ මාය.

මා හිස නොනැමෙනුයේ මන්දැයි

දැන් ඔබට වැටහෙනු නිසැකය.

කෑ මොර ගසන්නට,

එහෙ මෙහෙ දුව පනින්නට,

හඬ නඟා දොඩන්නට,

කෙසේවත් නොඇවැසිය මට.

මා ඇවිද යන කල

ඔබ අබිමනට පත්වනු ඇත.

අඩි ගැටෙන හඬ තුළ,

මා වරළ නැමුම්වල,

මාගේ අත්ල මත, 

රැකවරණය ඇවැසිබව තුළ,

කියමි එරහස ඇති බව.

මන්දයත්, ගැහැනියකි මා අසිරිමත් ලෙස.

අසිරිමත් ගැහැනිය, ඒ මාය.

-මායා ඇන්ජෙලෝ (1928-2014)