හිමවැටෙන සැඳෑවක වනපෙත අසබඩ නැවතී

*චිත්‍රය: ග්‍රැහැම් පෝප්*

මේ කාගේ වනරොදක් දැයි, සිතමි මම මා දනිත් යැයි

පිහිටා තිබේ ඔහු නිවෙස ගම්මානයේ

නොදනී හෙතෙම එනමුදු මා මෙතැන නතර වූ වගක්

දකින්නට එවනරොද පිරී යන සැටි හිමෙන්

මා කුඩා අසු සිතනු ඇත එය අරුමයක්යැයි

නැවතුම මෙසේ අහළක නැතිව නිවෙසක්

වනපෙත හා දිය මිදුණු විල අතරමැද

වසරේ අඳුරුතම රාත්‍රියේ

සොලවයි හෙතෙම ගෙලෙහි බැඳි කිකිණි

අසන්නට මෙන් මහට වැරදී ඇතිදැයි යමක්

මඳ සුළඟ හමන හඬ, හිම පියලි වැටෙන හඬ

පමණකිය ඒ හැරුණු විට ඇසෙන්නේ

වනපෙත සොඳුරුය, අඳුරුය, ගැඹුරුය

එනමුදු රකින්නට ප්‍රතිඥා මවෙත ඇත

නිදන්නට පළමුව බොහෝ දුර යා යුතුය,

නිදන්නට පළමුව බොහෝ දුර යා යුතුය.

-රොබට් ෆ්‍රොස්ට් (1874-1963)

Stopping by Woods on a Snowy Evening

Whose woods these are I think I know.
His house is in the village, though;
He will not see me stopping here
To watch his woods fill up with snow.

My little horse must think it queer
To stop without a farmhouse near
Between the woods and frozen lake
The darkest evening of the year.

He gives his harness bells a shake
To ask if there is some mistake.
The only other sound's the sweep
Of easy wind and downy flake.

The woods are lovely, dark, and deep,
But I have promises to keep,
And miles to go before I sleep,
And miles to go before I sleep. 

-Robert Frost

පූර්විකා

*චිත්‍රය:- ජෝන් බ්‍රැක්*

I

පැලපදියම් වෙයි සීතකල හැන්දෑව

බැදෙන මස්වල සුවඳ සමගින් පටුමංවල.

වේලාව හයයි.

දුම්ගැහුණු දවස්වල දැවීගිය අග්ගිස්.

ඔබ පයට පෑගෙන

කුණු වැකුණු වියළි කොළ සුන්බුන්ද

හිස් ඉඩම්වල විසිරුණු පත්තරද

කෝපගත් වැස්සක් ඇදහැලී දැන්

එහි දවටා ගනියි;

කැඩුණු ජනේල ආවරණ මත

පියැසි දුම් කවුළු මත

වර්ෂාව දිගටම බැට දෙයි,

වීදියේ කෙළවර රියක බැඳි

සිරුරෙන් දුම්දමන හුදෙකලා අශ්වයෙක්

කුර පොළොවේ ගසයි.

පහන් එළි දැල්වෙයි.

II

කෝපිහල් වෙත ඇදෙන

මඩවැකි පාවලට පෑගෙන

ලී කුඩු විසුළ වීදියෙන්

බීරවල ලා පිළුණු ගඳ මැද

සිහි එළවා ගනියි උදෑසන.

කාලය විසින් යළි අරඹන

සෙසු බහුරූ කෝලම් සමග,

බඩු මුට්ටු පිරවූ කාමර සහසක

අඳුරු සෙවණැලි මවන

සෑම දෑතක් ගැනම

කෙනෙක් කල්පනා කරයි.

III

පොරෝණය ඇඳෙන් වීසි කර

වැතිරගෙන ඇඳෙහි උඩුබැලි අතට

බලා සිටියෙහිය ඔබ;

ඔබ ආත්මය තැනුණු

සහසක් අසුන්දර මනස් රූ

රාත්‍රිය විසින් හෙළි කරන සැටි

නිදි කිරා වැටි වැටී

බලා සිටියෙහිය ඔබ

චංචල වීය ඒ රූ සිවිලිම මත.

යළි සිහියට එළැඹි කල

ජනේල අතරින් එළිය රිංගා පැමිණි විට

වැහි පීල්ලේ ගේ කුරුළු කූජනය ඇසුණු කල,

මැවිණි ඔබ මනසෙහි

වීදිය ගැන සිතුවමක්,

ඔබ ඇඳ කෙළවරෙහි හිඳගෙන

හිසකේ කැරළි ගන්වන සැටි ගැනද

කුණු වැකුණු අත්ලෙන්

කහ ගැහුණු යටිපතුල් අල්ලන සැටි ගැනද

නැති හෙයින් වීදියේ ගලන ජන ගඟට

කිසි වැටහුමක්

IV

නුවර ගොඩනැගිලි පිටුපසින්

වියැකෙන අහස හරහා

ඔහු ආත්මය ඇදී ඇත තදින්,

එසේ නැතහොත් පෑගෙන්නේය එය

හතර, පහ, හය කණිසමට

වහ වහා ඇවිදින පාවලින්;

දුම් පයිප්ප පුරවන මිටි හතරැස් ඇඟිලි,

සවස් කල පුවත්පත්,

ඇතැම් නියතයන් ගැන

නියතබව ඒත්තු ගන්වනු ලැබූ දෑස්,

ලොව පිළිගන්නට

නොඉවසිල්ලෙන් හිඳින

කලු ගැහුණු වීදියක හෘදය සාක්ෂිය.

මේ මනස් රූ වටකර

එහි එල්බගෙන සිටින

සිතිවිලිවලින් මම සැලෙන්නෙමි:

අපරිමිත මුදුබවෙන් පිරි

අපරිමිත දුක්ඛදායක දෙයක

සිතිවිලි මාත්‍රයක් විලසින්.

හඬ නගා හිනැහෙන්න

පිසදමා අතින් මුව;

කැරකෙන්නේය ග්‍රහලෝක

හිස් ඉඩම්වල දර සොයන

මහලු ගැහැනුන් විලස.

-ටී.එස්. එලියට් (1888-1965)

Preludes

I THE WINTER evening settles down With smell of steaks in passageways. Six o’clock. The burnt-out ends of smoky days. And now a gusty shower wraps         5 The grimy scraps Of withered leaves about your feet And newspapers from vacant lots; The showers beat On broken blinds and chimney-pots,         10 And at the corner of the street A lonely cab-horse steams and stamps. And then the lighting of the lamps. II The morning comes to consciousness Of faint stale smells of beer         15 From the sawdust-trampled street With all its muddy feet that press To early coffee-stands. With the other masquerades That time resumes,         20 One thinks of all the hands That are raising dingy shades In a thousand furnished rooms. III You tossed a blanket from the bed, You lay upon your back, and waited;         25 You dozed, and watched the night revealing The thousand sordid images Of which your soul was constituted; They flickered against the ceiling. And when all the world came back         30 And the light crept up between the shutters, And you heard the sparrows in the gutters, You had such a vision of the street As the street hardly understands; Sitting along the bed’s edge, where         35 You curled the papers from your hair, Or clasped the yellow soles of feet In the palms of both soiled hands. IV His soul stretched tight across the skies That fade behind a city block,         40 Or trampled by insistent feet At four and five and six o’clock; And short square fingers stuffing pipes, And evening newspapers, and eyes Assured of certain certainties,         45 The conscience of a blackened street Impatient to assume the world. I am moved by fancies that are curled Around these images, and cling: The notion of some infinitely gentle         50 Infinitely suffering thing. Wipe your hand across your mouth, and laugh; The worlds revolve like ancient women Gathering fuel in vacant lots.

                                                        -T.S. Eliot (1888–1965)