සැන්දෑව

 

 

මා මියුලැසියගේ අඳුන් ගෑ දෙබැම මෙන්

අඳුරුය තුරු පෙළ

 

ගැඹුරු භාවනාවකට නිර්‍හඬව සමවැදෙයි

කඳු ගැටය

 

රතු වූ දෙකොපුලෙන් යුතුව

හිනැහෙයි නුබ ගැබ.

 

ඒ සැඳෑවේ

 

මගේ කුටිය තුළ

පුරුද්දකට ගිය හුදෙකලාව සමඟ

වැඩෙහි නිමග්නව සිටිමි මම

 

සිරකරුවකු බඳුව

 

තුටින් සිටිනුයේ

අහස සරනා විහඟුන් පමණකිය . . .

 

- ජී. පවන් කුමාර්

 

(ඩී. කේසව රාඕ තෙලුගු බසින් ඉංගිරිසියට කළ පරිවර්තනයෙනි.)

අතු අග තුරුපත

 

රැඳී තිබිණිය එය අත්තක් මත;
ඊට පහතින් විලක දියතලය විය,
එමත අහසේ පිළිබිඹුව විය;
දියෙහි ගිලෙතැයි එය බියෙන් පසු විණ.
එනමුදු . . .
නොපිහිනී එය, නොගිලිණිය එය, ගසා නොගියේය ඉවතට
අත්ත මත ඔහේ රැඳී හිඳ, අවසන මැලවී ගියේ එය . . .
අත්තක් මත රැඳි එකම හුදෙකලා තුරුපත!

- ගුල්සර් (1934- )

 

(පවන් කේ. වර්මා උර්දු බසින් ඉංගිරිසියට කළ පරිවර්තනයෙනි.)

රැයේ රන් මදිරා කුසලාන

 

මරතෝණ්ඩි රටා ඇඳ ඇත මා දෑතෙහි.
කිකලෙක නම් පෙරළා පැමිණෙයිද ඔහු?
දුරු ඈත දේශවල ඔහු ඇවිද යන අතර
මියයමින් සිටිමි මම, මහද හිරි වැටී ඇත.
 
බලා සිටියෙමි බෝ කලක් ඔහු එන තුරු.
දිවාකල එළියෙහි දැන් කොහි වේද සතුටක්?
රැයේ රන් මදිරා කුසලාන පවා
යන්නේය අඳුරු වී.
 
එසේවුව ප්‍රේමයේ පිළිවෙත මිහිරි වේ තවමත්.
ඉදින් සරසනු හැකිනම් මා පෙම්බරා අබරණින්,
සුවඳ ගල්වා ඔහු තුනු සිරුර,
අබිසෙස් කරනු හැකිනම් මා චුම්බනවලින්.
 
ඇතුළතින් බිඳී ඇති මුත් මා,
පෙම, නුඹ නිසාවෙන්,
බලනු මැන විල සිසාරා.
අර පිපෙන්නේ මහදෙහි සියපතයි.

 

- හබ්බා ඛාතූන් (1554 – 1609)
 
(අභය් කේ. සහ බිල් වොලක් කාශ්මීරි බසින් ඉංගිරිසියට කළ අනුවාදයෙනි.)

නිද්‍රාව

 

රාත්‍රී අඳුර මැද මිහිතලයේ වුවන දොවා පිරිසිදු කළ විට අහස

නොදත්තෙමු අපි කිසිවෙකුත් එය, නිදා සිටියෙමු අපි සියලු දෙන.

එකිනෙකා ඉඟෙන් අල්වාගෙන, තණපත් තුටින් නැටුමෙහි යෙදුණු කල

නොදත්තෙමු අපි කිසිවෙකුත් එය, නිදා සිටියෙමු අපි සියලු දෙන.

අපගේ ගැඹුරු නින්ද තුළ වැසි ඇද නොහැළිණි ය

වර්ෂාව මධ්‍යයට අපද පිවිසුණේ නැත.

එසේ නම් කෙලෙසක ගෙවී ගොස් රාත්‍රී හුදෙකලාව හා නිහඬබව,

අලස වූ උදෑසන මලානිකබව නැඟී සිටියේද අප නෙත් ඉදිරිපිට . . .

 

නොදත්තෙමු අපි කිසිවෙකුත් එය, නිදා සිටියෙමු අපි සියලු දෙන.

 

 

-ශංඛ ඝෝෂ් (1932-2021)

 

(කල්යාන් රෝයි බෙංගාලි බසින් ඉංගිරිසියට කළ පරිවර්තනයෙනි.)