කූඩු කළ සියොතුන් ගී ගයන්නේ ඇයි දැයි මම දනිමි

සුළඟ පිට උඩ නැගී

පහළට පාව විත්

සුළං රැළි නවතින තැන නැවත

රන්වන් හිරු රැසෙහි පියාපත් පොඟවනුය

නුබගැබට අයිතිකම් කියා කෑ ගසනුය

නිදහස් සියොත් තෙම

එනමුදු කූඩුවක් තුළ

හිස නගා ඔබ මොබ යන

වියරුවෙහි දැල මැදින්

එළිය ඉඳ හිට දකින

කැපූ පියපතින් යුත්

දෙපා බැඳ දමා ඇති

කූඩු කළ සියොත් තෙම

විවර කරනුය මුව

ගීතයක් ගයන්නට

නම නොදන්නා මුත්

තවමත් පතන දෙය ගැන

බියජනක ධ්වනියෙන් ගී ගයයි

කූඩු කළ සියොත් තෙම

උගේ ගී රැව් දෙයි

ඈත කඳු පෙළ අතර

ගයනා හෙයින් නිදහස ගැනම

ගස් අතරින් හමන මුදු සුළං රැළි ගැන

අලුයම බිම සිටින මහත පණුවන් ගැන

තමන් වෙත හමා එන තවත් සුළඟක් ගැන

කල්පනා කරනුය නිදහස් සියොත් තෙම

නුබ ගැබට අයිතිකම් කියනුය සෑම විට

සිහින වැලලූ තැන රැඳී සිට

ඇඟ කිළි පොලා යන නාදයක් පතුරුවන

කැපූ පියපතින් යුත්

දෙපා බැඳ දමා ඇති

කූඩු කළ සියොත් තෙම

විවර කරනුය මුව

ගීතයක් ගයන්නට

නම නොදන්නා මුත්

තවමත් පතන දෙය ගැන

බියජනක ධ්වනියෙන් ගී ගයයි

කූඩු කළ සියොත් තෙම

උගේ ගී රැව් දෙයි

ඈත කඳු පෙළ අතර

ගයනා හෙයින් නිදහස ගැනම

-මායා ඇන්ජෙලෝ (1928-)

දෙවියන් චරණ යුග මල් තබා වඳින්නට....

දෙවියන් චරණ යුග මල් තබා වඳින්නට

නොයනු මැන දෙව් මැඳුර වෙත

පුරවාලනු මැන පළමු කොට

ප්‍රේමයේ සුවඳින් තම නිවෙස

දෙවියන් ඉදිරිපිට පහන් දල්වන්නට

නොයනු මැන දෙව් මැඳුර වෙත

ඉවතලනු මැන පළමු කොට

හදවතින් පාපයේ ගණඳුර

දෙවියන් අබිමුවෙහි හිස නවා යදින්නට

නොයනු මැන දෙව් මැඳුර වෙත

ඉගෙන ගනු මැන පළමු කොට

මිනිසත්බවට හිස නවන්නට යටහත්ව

දෙවියන් අබියස දණ ගසා වඳින්නට

නොයනු මැන දෙව් මැඳුර වෙත

දණ නවනු මැන පළමු කොට

ඔසවන්නට පෑගෙන්නෙකු බිම හොත්ව

කළ පව් වෙනුවෙන් සමා අයැදින්නට

නොයනු මැන දෙව් මැඳුර වෙත

කමා කළ මැන හදවතින් පළමු කොට

වැරදි කළවුන්ට ඔබට එරෙහිව

- රබීන්ද්‍රනාථ ඨාකූර (1861-1941)

යුදට ගිය පුතු

-ලුයිජි පිරන්දෙල්ලෝ (1867-1936)

රාත්‍රී සීඝ්‍රගාමී දුම්රියෙන් රෝමයේ සිට පිටත් වූ මගීන්ට ෆබ්රියානෝ හි පිහිටි කුඩා දුම්රිය පොළක අලුයම වනතුරු රැඳී සිටීමට සිදුවූයේ ප්‍රධාන දුම්රිය මාර්ගය සුල්මෝනා තෙක් සම්බන්ධ කළ මාර්ගයෙහි ධාවනය වන කුඩා, පැරණි පන්නයේ ප්‍රාදේශීය දුම්රිය පැමිණෙන තුරුය.

අලුයම උදාවූ විට, මිනිසුන් පස් දෙනෙකු රාත්‍රිය ගත කරනු ලැබූ දුමින් පිරුණු තද බද වූ දෙවැනි පන්තියේ දුම්රිය මැදිරියට , අවමංගල්‍යයකදී අඳින කලු ඇඳුමෙන් සැරසුණු තරබාරු කාන්තාවක කිසිදු හැඩයකින් තොර බර පොදියක් මෙන් ඔසවා තබනු ලැබුවාය. නහයෙන් පිඹිමින් සහ කෙඳිරි ගාමින් ඇගේ ස්වාමි පුරුෂයා ඈ පසුපසින් මැදිරියට ගොඩවූයේය. දුර්වල,කෙට්ටු, කුඩා මිනිසෙකු වූ ඔහුගේ මුහුණ මළ මිනියක් මෙන් සුදුමැළි වූ අතර ඔහුගේ කුඩා දීප්තිමත් දෑ‍සෙහි ලජ්ජාශීලීබවක්ද අසහනයට පත් බවක්ද දක්නට ලැබිණි.

අවසානයේදී අසුනක හිඳගත් හෙතෙම සිය බිරියට දුම්රියට ගොඩවන්නට උදව් කොට ඇයට වාඩිවීමට ඉඩ සාදා දුන් මගීන්ට විනීත ලෙස ස්තූති කළේය. ඉන් අනතුරුව සිය බිරිය දෙසට හැරුණු ඔහු ඇයගේ කබායේ කොලරය පහත් කරන්නට වෑයම් කරමින් “ ඔයා හොඳින් නේද? ”යි ආචාරශීලී ලෙස ඇගෙන් ප්‍රශ්න කළේය.

ඔහුගේ බිරිය ඊට පිළිතුරු දෙනු වෙනුවට කළේ සිය මුහුණ සඟවා ගන්නට මෙන් කබායේ කොලරය දෑස තෙක් ඔසවා‍ ගැනීමය.

“මහ නපුරු ලෝකයක්”. ඇගේ සැමියා ශෝකී සිනහවකින් තොල් මතුළේය.

තමන් දෙදෙනාගේ මුළු ජීවිතයම කැපකොට හදා වඩාගත් විසි හැවිරිදි යෞවනයකු වූ  සිය එකම පුතා යුද්ධය විසින් පැහැරගනු ලැබීමට යෑම ගැන මේ අසරණ ගැහැනියට අනුකම්පා කළයුතු වග දුම්රිය මැදිරියේ සිටි ගමන් සගයන්ට පැහැදිලි කර දීම සිය යුතුකම බව ඔහු සිතුවේය. වෙනකක් තබා ශිෂ්‍යයකු ලෙස ඔහු රෝමයට යන විට ඒ සමග යෑමට සුල්මෝනාවෙහි වූ සිය නිවෙසද ඔවුන් අත්හැර දමා තිබිණි.අඩුම වශයෙන් සය මසක් යනතුරුවත් යුද පෙරමුණට නොයවන්නේය යන සහතිකය මත ඔහුට ස්වේච්ඡාවෙන් හමුදාවට බැඳීමටද ඔවුන් අවසර දී තිබිණි. දැන්, හදිසියේම, දින තුනකින් ඔහු යුද පෙරමුණට යවන බවත් ඊට පෙර ඔහු බැහැදැක ඔහුට ආයුබෝවන් කියන ලෙසත් දන්වා ඔවුන්ට විදුලි පුවතක් ලැබී තිබුණේය.