විශ්වාස කිරීම
නස්රුදීන් වැඩිය කැමැති නැති අසල්වැසියෙක් දවසක් ඔහුගේ ගෙදරට ආවා. නස්රුදීන්ගේ
බූරුවා ටිකකට ඉල්ලා ගන්න පුළුවන්ද කියලා අසල්වැසියා නස්රුදීන්ගෙන් ඇහුවා. තමන්
අකමැති අසල්වැසියාට බූරුවා දෙන්න අකමැති වෙච්ච නස්රුදීන් මෙහෙම කියුවා: “මගේ
බූරුවාව ඔහේට දෙන්න මගේ කිසිම අකමැත්තක් නෑ. ඒත් අල්ලපු නගරෙ ඉන්න මගේ මල්ලී ඊයේ ඇවිත්
එයාගේ තිරිඟු අඹරන්න මෝලට ගෙනියන්න කියලා බූරුවා අරන් ගියා. අවාසනාවකට වගේ ඌ මෙහෙ
නෑ.” අසල්වැසියාගේ බලාපොරොත්තු කඩ වුණා. ඒත් නස්රුදීන්ට
ස්තූති කළ ඔහු ආපහු ඇවිදගෙන යන්න පටන් ගත්තා. ඔහු පියවර කිහිපයක් ගියා විතරයි, මෙච්චර
වෙලාවක් ගෙදර පිටිපස්සේ හිටපු මුල්ලා නස්රුදීන්ගේ බූරුවා හයියෙන් කෑ ගැහුවා.
නස්රුදීන්ගේ දිහාට හැරුණු අසල්වැසියා මෙහෙම කියුවා: “මුල්ලා සහීබ්, මම හිතුවේ ඔහේගේ
බූරුවා මෙහෙ නෑ කියලා ඔහේ මට කිව්වයි කියලා.” අසල්වැසියා දිහාට හැරුණු මුල්ලා නස්රුදීන් මෙහෙම උත්තර දුන්නා: “යාලුවා,
දැන් ඔහේ විස්වාස කරන්නේ කාවද? මාවද? එහෙම නැත්නම් බූරුවාවද?”
නැතිවූ බූරුවා
මුල්ලා නස්රුදීන්ගේ බූරුවා නැති
වුණා කියන ප්‍රවෘත්තිය නගරයේ අස්සක් මුල්ලක් නෑර පැතිරුණා. නස්රුදීන්ගේ
අසල්වාසීන්ට මේ ගැන ආරංචි වුණාම ඔවුන් මේ ගැන කනගාටු වෙලා, බූරුවා හොයන්න උදව් කරන්න
ඔහුගේ ගෙදරට යන්න තීරණය කළා. ඒත් මුල්ලාගේ ගෙදරට ආපු ඔවුන් දැක්කේ නස්රුදීන් සතුටෙන්
දෙවියන්ට ස්තූති කරමින් ඉන්න බව. ඉතින් ඔවුන් නස්රුදීන්ගෙන් මෙහෙම ඇහුවා: ‘‘මුල්ලා,
ඔහේගේ බූරුවා නැති වෙච්ච එක ගැන ඔහේට කනගාටුවක් නැත්ද?” ‘‘දෙවියන්වහන්සේට ස්තූතිවන්ත
වෙන්න හොඳ වෙලාවට මම උගේ පිට උඩ හිටියේ නැත්තේ. නැත්නම් මාත් මෙලහට නැතිවෙලා.” මුල්ලා
නස්රුදීන් හයියෙන් හිනාවෙලා උත්තර දුන්නා.
උපදෙස් ගැනීම
සල්ලි ටිකක් ඉල්ලා ගන්න කියලා මුල්ලා
නස්රුදීන් පොහොසතෙක් ළඟට ගියා. තමන්ට සල්ලි ටිකක් දෙන්න කියලා ඔහු පොහොසතාගෙන්
ඉල්ලුවා. “තමුසෙට සල්ලි ඕනෑ මොකටද?” කියලා පොහොසතා ඇහුවා. “මට අලියෙක් සල්ලිවලට ගන්න
ඕනෑ. ඒකටයි මට සල්ලි වුවමනා කරන්නේ” කියලා නස්රුදීන් උත්තර දුන්නා. “තමුසෙ ගාව සල්ලි
නැත්නම් කොහොමද අලියව නඩත්තු කරන්නේ?” කියලා පොහොසතා ප්‍රශ්න කළා. “මම මෙහාට ආවේ
සල්ලි ඉල්ලා ගන්න මිසක් උපදෙස් ගන්න නෙවෙයි” කියලා මුල්ලා නස්රුදීන් උත්තර දුන්නා.
තෝරාගැනීම
අවුරුද්දක් විතර වෙලේ ඉඳන් නස්රුදීන්
තමන්ගේ පෙම්වතියගේ ගෙදරට යනවා එනවා. දවසක් හවස ගෙදරින් පිටවෙන කොට තරුණියගේ පියා
නස්රුදීන් නවත්වලා මෙහෙම ඇහුවා: “ඉලන්දාරියා, දැන් තමුසෙ අවුරුද්දක වෙලේ පටන්
මගේ දුව බලන්න එනවා. මට දැනගන්න ඕනෑ තමුසෙගෙ චේතනාව ගරුකටයුතු එකක්ද එහෙම නැත්නම්
අගරුකටයුතු එකක්ද කියලා.” නස්රුදීන්ගේ මූණට ලොකු එළියක් වැටුණා. “ඒ කියන්නේ මට
තෝරාගැනීමක් තියෙනවා කියන එකද?” කියලා නස්රුදීන් ඇහුවා.
අවබෝධය
දවසක් නස්රුදීන් වෝල්නට් ගහක් යට වැතිරිලා
විවේක ගනිමින් හිටියා. නස්රුදීන්ට පෙනුණා තමන්ගේ පැත්තකට වෙන්න යාර කිහිපයක්
එහායින් බිම දිගේ ගියපු ඉතාම හීනි වැලක විශාල පැණිකොමඩු ගෙඩියක් හැදිලා තියෙනවා.
උඩ බලපු නස්රුදීන් මෙහෙම කියුවා: “අහෝ ශ්‍රෙෂ්ඨ දෙවියනි, වොල්නට් වගේ කුඩා ගෙඩි මෙච්චර
විශාල ශක්තිමත් ගස්වල හැදෙන්නේත්, පැණිකොමඩු වගේ විශාල ගෙඩි මෙච්චර දුර්වල හීනි
වැල්වල හැදෙන්නේත් ඇයි? සිදුවිය යුත්තේ එහි අනෙක් පැත්ත නොවේද?” ඒත් ඒ මොහොතේම
ගහෙන් ගිලිහිච්ච වෝල්නට් ගෙඩියක් හරියටම නස්රුදීන්ගේ ඔලුව උඩට වැටුණා. “ඌහ්!” නස්රුදීන්
මොර දුන්නා. “දැන් මට තේරෙනවා. පැණිකොමඩු ගෙඩි මේ ගහේ හැදුණා නම් මම අද ඉතුරු
වෙන්නේ නෑ.”
වටිනාකම
“මම වහලෙක් වුණා නම් මගේ වටිනාකම කීයක් වෙයිද?” නගරය
අල්ලා ගත්ත සතුරු ආක්‍රමණිකයා නස්රුදීන්ගෙන් ඇහුවා. “ඩිනාර් පන්සීයයි” කියලා නස්රුදීන්
උත්තර දුන්නා. ‘‘මොකක්?!” ආක්‍රමණිකයා බොහෝම කේන්තියෙන් මොර දුන්නා. ‘‘මම මේ දැන්
ඇඳගෙන ඉන්න ඇඳුම් විතරක් ඩිනාර් පන්සීයක් වටිනවා!” “ඔව්, ඒ ඇඳුම්වල වටිනාකමත්
එක්ක තමයි මම මිල කිව්වේ,” කියලා මුල්ලා නස්රුදීන් උත්තර දුන්නා.
පැනයෑම
නගරයේ මානසික රෝහලට
ගිය මුල්ලා නස්රුදීන් එහි ප්‍රධානියා සමඟ කතා කරන්න ඕනෑ කියලා කිව්වා. ඔහු රෝහලේ
ප්‍රධානියා ළඟට කැඳවාගෙන යනු ලැබුවා. නස්රුදීන්ට ආචාර කළ ප්‍රධානියා ඔහුට කෙරෙන්නට
ඕනෑ මොනවද කියලා විමසුවා. “මේ ළඟදී මෙහෙන් පිරිමි ලෙඩෙක් පැනලා ගියාද?” මුල්ලා
නස්රුදීන් ඇහුවා. ‘‘මම දන්න තරමින් නම් නෑ. ඇයි එහෙම අහන්නේ?” කියලා රෝහලේ ප්‍රධානියා
ප්‍රශ්න කළා. “කවුද මගේ පවුල එක්ක පැනලා ගිහිල්ලා,” කියලා නස්රුදීන් උත්තර දුන්නා.
දේශනාව
දවසක් නගරයේ ජනතාව
මුල්ලා නස්රුදීන්ට ධර්ම දේශනාවක් කරන්න ආරාධනා කළා. දේශනාව කරන්න ලෑස්ති වුණාම ඔහුට පෙනුණා ශ්‍රාවකයෝ
දේශනාවට ඇහුම්කන් දෙන්න වැඩි උනන්දුවක් නෑ කියලා.
ඉතින් නස්රුදීන් මෙහෙම ඇහුවා: “මම කතාකරන්න යන්නේ
මොකක් ගැනද කියලා ඔහේලා දන්නවද?” ‘‘නෑ” කියලා ශ්‍රාවකයෝ උත්තර
දුන්නා. “මම කතාකරන්න යන්නේ මොකක් ගැනද කියලවත් දන්නෙ නැති මිනිස්සුන්ට දේශනා
පවත්තන්න මගේ කැමැත්තක් නෑ” කියලා නස්රුදීන් යන්න ගියා.
මේකෙන් ලජ්ජාවට
පත්වෙච්ච මිනිස්සු ඊළඟ දවසෙත් නස්රුදීන්ට දේශනාවට ආරාධනා කළා. එදාත් පළමුවැනි දවසෙ
අහපු ප්‍රශ්නය අහපුවාම මිනිස්සු “ඔව්, අපි දන්නවා” කියලා උත්තර දුන්නා.“මම කතා කරන්න යන දේ
ඔහේලා දැනටමත් දන්නවා නම් ඒක කියලා ඔහේලගේ කාලය නාස්ති කරන්න උවමනාවක් මට නෑ,” කියපු නස්රුදීන් යන්න
ගියා.
මේ වැඩෙන් මිනිස්සු
සෑහෙන අවුලකට පත් වුණා. ඒ නිසා ඔවුන් ඊළඟ සතියේ දවසක ආපහු මුල්ලා නස්රුදීන්ට
දේශනාවට ආරාධනා කළා. “මම කතා කරන්න යන්නේ මොකක් ගැනද කියලා ඔහේලා දන්නවද?” කියලා මුල්ලා එදාත්
ඇහුවා. එදා මිනිස්සු මේ ප්‍රශ්නෙට ලෑස්ති වෙලා හිටපු නිසා “ඔව්, අපි දන්නවා,” කියලා බාගයක් උත්තර
දුන්නා. ඉතිරි බාගෙ කිව්වා “නෑ, අපි දන්නේ නෑ,” කියලා. “එහෙනම්, මම කතා කරන්න යන්නේ
මොකක්ද කියලා දන්න අය නොදන්න අයට කියලා දෙන්න,” කියලා මුල්ලා
නස්රුදීන් යන්න ගියා.
