ක්‍රමයෙන් විසල් වන සර්පිලාකාර පථයෙහි
කැරකි කැරකී ඉහළ යන උකුස්සා හට
නොඇසේ උගේ ස්වාමියා නඟන හඬ;
බිඳී විසිරී යයි සියල්ලම;
පෙරමුණේ මධ්‍යයට තවත් දරා ඉනු නොහැක;
මුළු ලෝකය පුරා පැතිර ඇත හුදු අරාජිකබව,
හාත්පස ගලා රුධිරයෙන් අඳුරු වුණු වඩදිය,
අහිංසකබවේ ආගම ගිලී ගොසිනිය හැමතැන;
සියලු අවබෝධයෙන් තොර වෙත් සුදන ගණ,
ලාලසී වේගයෙන් ඇලලෙනුය දුදන කැළ.
යම් හෙළිදරව්වක් නිසැකවම අත ළඟය;
පුනරාගමනය* නිසැකවම ළඟ එනුය.
පුනරාගමනය! යන වදන මුවින් ගිලිහෙන්නටත් පෙර
ගැහැට පමුණුවයි මා නෙතට
විසල් රුවක් විශ්වාත්මයෙන්** නික්මුණ:
හිරු මෙන් ක්‍රෑර, හිස් බැල්මැති රුවක් නරසිංහ***
සෙමෙන් පා නඟයි කතරේ වැලි අතර කොහේදෝ සිට,
කතරෙහි සරන කිපුණු විහඟ සෙවණැලි කැරකෙයි එරුව වටකර.
යළි උදාවෙයි අඳුර; එනමුදු දනිමි දැන් මම
සියවස් විස්සක ශෛලමය නිද්‍රාව
පැද්දෙන තොටිල්ලකින් උපන් නපුරු සිහිනයකින් කෙළවර වූ වග.
අවසානයේ සිය කල පැමිණි, කවර නම් රළු මෘගයකු
බෙත්ලෙහෙම කරා ඇදෙන්නෙද අශෝභන ලෙස
යළි උපත ලබන්නට?
