සැඳෑ සක්මන

තණකොළ කපා ඉවර වූ

පිටිය ඔස්සේ මා ඇවිද යන විට,

තද පින්නෙහි පෙඟුණු මුදු පිදුරු ලෙස

කැපුණු තණපත් අඩක් මඟ වසාලයි.

උයන් පිටියට මා පැමිණි කල,

එකට පැටලුණු වියළි වල්පඳුරු මත

කැරකෙන සන්සුන් විහඟුන්ගේ නද

වදන්වලටත් වඩා දුක්බරයි.

බිත්තිය අසල ඇති කොළ හැලුණු ගසක සිට,

නිසැකවම මා සිතිවිල්ලෙන් කම්පිතව,

එකම එක දුඹුරු පැහැ තුරුපතක්

සෙමෙන් පොළොවට ඇද වැටෙයි.

යළිත් ඔබ වෙත රැගෙන එන්නට

ඉතිරිව තිබෙන අවසන් ඇස්ටර් මලෙහි

මලානික නිල්පැහැය නෙලන්නට

තව වැඩිදුර නොයා මා දෙපා නතර වෙයි.

-රොබට් ෆ්‍රොස්ට් (1874-1963)